Blanka Amezkua (ΗΠΑ)
Η Blanka Amezkua είναι σύγχρονη καλλιτέχνις. Αν και σπούδασε ζωγραφική, τα τελευταία έντεκα χρόνια η εικαστική πρακτική της επηρεάστηκε από τους γυναικείους χαρακτήρες των μεξικάνικων κόμικ ενηλίκων. Τα τρία τελευταία χρόνια ξεκίνησε δύο καλλιτεχνικά project που την οδήγησαν σε αναθεώρηση του τρόπου έκθεσης των έργων τέχνης στο κοινό, σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Το 2010 ξεκίνησε στην Αθήνα το 3///3 …three walls on wednesdays…, ένα project έκθεσης έργων που μετακινείται σε δημόσιους χώρους. Το 2008 ξεκίνησε ένα project στο υπνοδωμάτιό της, με τη συμμετοχή καλλιτεχνών, το οποίο ονόμασε Bronx Blue Bedroom Project (BBBP). Έχει εκθέσει στη Νέα Υόρκη στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης MoMA-P.S.1, The Bronx Museum of the Arts, El Museo del Barrio, Queens Museum of Art και στη γκαλερί Exit Art, στο Πανεπιστήμιο Towson στο Maryland, Mission Cultural Center for Latino Arts στο San Francisco, Movimiento de Arte y Cultura Latino Americana (MACLA) στην Καλιφόρνια, Casa John Spencer στο Μεξικό, Delaware Center for the Contemporary Arts, μεταξύ άλλων.
Architecture For Humanity (ΗΠΑ)
Η μη κερδοσκοπική εταιρεία μελετών Architecture for Humanity (AFH) ιδρύθηκε το 1999. Η AFH χρησιμοποιεί τη δύναμη του ντιζάιν για να χτίσει ένα βιώσιμο μέλλον. Με ένα δίκτυο που απαρτίζεται από περισσότερους από 40.000 επαγγελματίες οι οποίοι προσφέρουν εθελοντικά τον χρόνο και τις γνώσεις τους για να βοηθήσουν όσους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν οικονομικά αυτού του είδους τις υπηρεσίες, πραγματοποιεί τη μελέτη, την κατασκευή και την ανάπτυξη έργων όπου αυτά είναι πραγματικά απαραίτητα. Κάθε χρόνο, 10.000 άνθρωποι απολαμβάνουν τα οφέλη των έργων της AFH. Επιπλέον 50.000 άνθρωποι ωφελούνται έμμεσα από τα προγράμματα εκπαίδευσης και αρωγής που διοργανώνει η εταιρεία. Η AFH διοχετεύει τους πόρους από χρηματοδοτήσεις ανά τον κόσμο για την κατασκευή σημαντικών έργων τα οποία έχουν ιδιαίτερη σημασία για τους τόπους όπου κατασκευάζονται. Πελάτες της εταιρείας είναι, μεταξύ άλλων, κοινότητες, οργανισμοί αρωγής, κατασκευαστικές εταιρείες, κυβερνητικές οργανώσεις, τμήματα μεγάλων εταιρειών, και ιδρύματα. Η AFH έχει 35.000 εγγεγραμμένους χρήστες που λαμβάνουν το newsletter της, περισσότερους από 500 συνεργάτες ανά τον κόσμο, 80 παραρτήματα σε 25 χώρες με περισσότερους από 4.650 εθελοντές επαγγελματίες ντιζάινερ, 15-20 συνεργάτες ντιζάινερ οι οποίοι ασχολούνται αποκλειστικά με τα projects που αφορούν μικρές κοινότητες ανά τον κόσμο, και ένα Ανοιχτό Αρχιτεκτονικό Δίκτυο – τον πρώτο διαδικτυακό τόπο που ξεκίνησε να προσφέρει αρχιτεκτονικές μελέτες και σχέδια για χρήση σε συνεργασία με άλλους, για μεμονωμένη διαχείριση έργων, και για το μοίρασμα της γνώσης πάνω στο ντιζάιν, με 50.000 επισκέψεις μηνιαίως και 15.000 εγγεγραμμένους χρήστες. Η AFH έχει λάβει πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων και το Royal Society of Arts Bicentenary Medal, το Treehugger: Best Humanitarian Designer, το Smithsonian Cooper-Hewitt National Design Award, το Zumtobel Group Finalist/Open Architecture Network, το AIA New York Foundation Award, το AIA Arkansas Design Award, το AIA Houston Design Awards On the Boards, το TED Prize, το Index Award to Improve Life, το WIRED Rave Award for Architecture, το AIA San Francisco Design Awards Special Achievement on Global Impact, το ASID Design for Humanity Award και το Lewis Mumford Award for Peace. Ο Cameron Sinclair είναι συν-ιδρυτής και ‘Chief Eternal Optimist’ (CEO – Διευθύνων Σύμβουλος) της εταιρείας Architecture for Humanity. Είναι επίτιμο ισόβιο μέλος της Royal Society of Arts και Young Global Leader του World Economic Forum.
Maurice Benayoun (Γαλλία)
Ο Maurice Benayoun θεωρείται κορυφή της πρωτοπορίας στη Τέχνη και την εικονική πραγματικότητα. Τα έργα και η έρευνά του εξερευνούν τα όρια και τις δυνατότητες διαφορετικών μέσων: από το video έως την εικονική πραγματικότητα, από τη διαδικτυακή έως την ασύρματη τέχνη και από μεγάλης κλίμακας art installations, σε διαδραστικές εκθέσεις. Η δουλειά του έχει κερδίσει πάνω από 20 διεθνή βραβεία και έχει παρουσιαστεί σε μεγάλα μουσεία ανά τον κόσμο. Το 2012 εγκαινιάστηκε προβολή των έργων του στην έκτη λεωφόρο της Νέας Υόρκης, με ταυτόχρονες παρουσιάσεις στα Πανεπιστήμια Columbia, Parsons και Πανεπιστήμιο του Hong Kong, ενώ τα σχετικά δημοσιεύματα τον καταξιώνουν ως έναν από τους σημαντικούς πρωτοποριακούς καλλιτέχνες σήμερα. Αντιπροσώπευσε τη Γαλλία στο Πεκίνο το 2008, ενώ εικαστικό του περιβάλλον αποτελεί μόνιμη εγκατάσταση στο εσωτερικό της Αψίδας του Θριάμβου στο Παρίσι. Διδάσκει new media art στο Université Paris 1 Panthéon-Sorbonne, ενώ είναι συνιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του ερευνητικού κέντρου CITU-Paragraphe στο Πανεπιστήμιο Université de Paris 8 Vincennes-Saint-Denis, όπου κατέχει επίσης τη θέση του Αναπληρωτή Καθηγητή. Το έργο του έχει προβληθεί ευρέως σε διεθνή μουσεία συμπεριλαμβανομένων των Centre Pompidou (Παρίσι), Museum of Contemporary Art (Lyon, Μόντρεαλ), Kiasma Museum of Contemporary Art (Ελσίνκι), Eye Beam και Museum of the Moving Image (Νέα Υόρκη), και ICC σε Τόκυο, Πεκίνο, Βερολίνο, Σεούλ και Νέο Δελχί.
Βίκη Μπέτσου (Ελλάδα)
Η Βίκη Μπέτσου είναι εικαστική καλλιτέχνις και Λέκτορας της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας από το 2006. Διδάσκει Βιντεοτέχνη στο προπτυχιακό και μεταπτυχιακό πρόγραμμα του ίδιου Ιδρύματος ενώ ήδη από το 2001 δίδασκε τα μαθήματα Πολυμέσων και Βιντεοτέχνης, ως εξωτερικός συνεργάτης. Το καλλιτεχνικό έργο της πραγματεύεται κυρίως την πολυπλοκότητα της έννοιας του χρόνου και της μνήμης, εξαλείφοντας τη διάκριση ανάμεσα στον αντικειμενικό και τον υποκειμενικό χρόνο. Εστιάζει στην κατασκευή χρονικών δομών, επαναλήψεων και πολυεπίπεδων αφηγήσεων. Τα έργα της, κυρίως περιβάλλουσες βιντεοεγκαταστάσεις, αγγίζουν τις οπτικές, υπαινικτικές ποιότητες της ζωγραφικής. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει συμμετάσχει σε ερευνητικά προγράμματα που αφορούν στην τέχνη και τα νέα μέσα, καθώς και σε project E-learning που αφορούν στην καλλιτεχνική εκπαίδευση. Σπούδασε βιολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Ψηφιακές Μορφές Τέχνης» (2000).
Αλέξανδρος Μποφίλιας (Ελλάδα)
Ο Αλέξανδρος Μποφίλιας είναι Αρχιτέκτων Μηχανικός Τοπίου με εξειδικευμένη κατάρτιση στην διαχείριση και τον σχεδιασμό δημοσίων έργων αναβάθμισης του αστικού ιστού των Αθηνών. Εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 παρείχε υπηρεσίες συμβούλου στον τομέα της περιβαλλοντικής αναβάθμισης Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων και αναπλάσεων. Ως ελεύθερος επαγγελματίας ανέλαβε τις προμελέτες, οριστικές μελέτες και μελέτες εφαρμογής για τα εξής έργα: Ανάπλαση τμημάτων του ιστορικού Ελαιώνα Αθηνών, Διαμόρφωση περιβάλλοντος χώρου Μουσείου Ναυτικής Παραδόσεως, Φάληρο, Ανάπλαση Οδού Πέτρου Ράλλη, Ανάπλαση περιβάλλοντος χώρου και προσβάσεων Ολυμπιακού Χωριού καθώς και τον ρυθμιστικό σχεδιασμό χρήσεων γης επί της Ιεράς Οδού. Αποφοίτησε στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο (Πολυτεχνείο) Μονάχου της Γερμανίας.
Ole Bouman (Ολλανδία)
Ο Ole Bouman είναι γενικός διευθυντής του Ολλανδικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής (NAI) από τον Απρίλιο του 2007. Πριν αναλάβει την τωρινή του θέση διετέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού Volume, ενός εγχειρήματος που προέκυψε από τη συνεργασία των ιδρυμάτων Stichting Archis, AMO (η ερευνητική έδρα του OMA/Rem Koolhaas) και Graduate School of Architecture, Planning and Preservation του Πανεπιστημίου Columbia. Έχει επιμεληθεί μια σειρά εκδηλώσεων για την αναδόμηση του δημόσιου τομέα σε πόλεις που έχουν πληγεί από καταστροφές, όπως η Ραμάλα, η πόλη του Μεξικού, η Βυρηττός, και η Πρίστινα. Ο Βouman διδάσκει Ντιζάιν στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Bouman συνεργάστηκε στη συγγραφή των έργων The Invisible in Architecture (1994) και Al Manakh (2007), όπως επίσης των μανιφέστων RealSpace in QuickTimes (1996) και De Strijd om Tijd (2003). Η πιο πρόσφατη έκδοσή του είναι το Architecture of Consequence (2009) στο οποίο αναπτύσσει την έννοια του ντιζάιν που μπορεί να παίξει ενεργητικό ρόλο στην κοινωνία. Έχει επιμεληθεί εκθέσεις για την Triennale του Μιλάνου, τη Manifesta 3 και το μουσείο Boijmans Van Beuningen. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά όπως τα De Groene Amsterdammer, The Independent, Artforum, De Gids, Domus, Harvard Design Review, El Croquis, Arquitectura & Viva, και Proiekt Russia. Έχει αναλάβει την αρχισυνταξία τεύχους του Α+D (Ινδία) και έχει διατελέσει σύμβουλος έκδοσης του Urban China. Ο Bouman δίνει συχνά διαλέξεις σε διεθνώς καταξιωμένα πανεπιστήμια και πολιτιστικά ιδρύματα.
David Cottington (Μ. Βρετανία)
Ο David Cottington είναι Καθηγητής της Ιστορίας της Μοντέρνας Τέχνης στο Τμήμα Καλών Τεχνών, Ντιζάιν και Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Kingston του Λονδίνου. Είναι ένας καταξιωμένος ιστορικός τέχνης με ειδίκευση στον Κυβισμό και οι δημοσιεύσεις του περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τις εξής: Cubism in the Shadow of War (Yale University Press, 1998), Cubism and its Histories (Manchester University Press, 2004), Movements in Modern Art: Cubism (Tate Publishing, 1998) και Modern Art: A Very Short Introduction (Oxford University Press, 2005). Τα δύο τελευταία κείμενα έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, όπως γερμανικά (Hatje Cantz Verlag), ισπανικά (Ediciones Encuentro), και ελληνικά (Μοντέρνα Τέχνη, Ελληνικά Γράμματα, 2007). Αντικείμενο της έρευνάς του σήμερα είναι αφενός η γέννηση της Πρωτοπορίας πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο –γράφει τώρα ένα βιβλίο που θα εκδοθεί από το Yale University Press με θέμα την Πρωτοπορία του Λονδίνου και του Παρισιού για την περίοδο αυτή– και αφετέρου η εμφάνιση και ανάπτυξη των «δημιουργικών επιχειρήσεων» τα τελευταία χρόνια.
KAΠE – Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών και Εξοικονόμησης Ενέργειας (Ελλάδα)
Το Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών και Εξοικονόμησης Ενέργειας είναι το εθνικό συντονιστικό κέντρο για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (AΠE), την Ορθολογική Xρήση Ενέργειας (OXE) και την Εξοικονόμηση Ενέργειας (EΞE). Το KAΠE ιδρύθηκε το 1987, είναι NΠIΔ, εποπτεύεται από το Yπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και έχει οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια. Ο κύριος σκοπός του ΚΑΠΕ είναι ο εθνικός συντονισμός στους τομείς των ΑΠΕ της ΟΧΕ και της ΕΞΕ, η προώθηση των εφαρμογών σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, καθώς και η κάθε είδους υποστήριξη των δραστηριοτήτων στους παραπάνω τομείς, συνυπολογίζοντας τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της αλυσίδας παραγωγή / μεταφορά/ χρήση της ενέργειας. Το ΚΑΠΕ στελεχώνεται από 170 άτομα, από τα οποία 130 και πλέον είναι έμπειρο και εξειδικευμένο επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό. Στα είκοσι και πλέον χρόνια λειτουργίας του το ΚΑΠΕ έχει καταξιωθεί σε δύο κύρια επίπεδα δράσεων: Πρώτον, ως Εθνικό Κέντρο Ενέργειας, όπου αφενός μελετά τα θέματα ενεργειακού σχεδιασμού και πολιτικής για τις ΑΠΕ, την ΟΧΕ και την ΕΞΕ, πάντα σε συμφωνία με την πολιτική του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, αφετέρου αναπτύσσει την απαραίτητη υποδομή για την υλοποίηση της πολιτικής του Υπουργείου και των επενδυτικών προγραμμάτων ΑΠΕ και ΟΧΕ/ΕΞΕ. Και δεύτερον ως Ερευνητικό και Τεχνολογικό Κέντρο για τις ΑΠΕ και ΟΧΕ/ΕΞΕ, όπου αναπτύσσει την εφαρμοσμένη έρευνα για τις νέες ενεργειακές τεχνολογίες, και παράλληλα υποστηρίζει τεχνικά την αγορά για τη διείσδυση και εφαρμογή των νέων ενεργειακών τεχνολογιών.
Teddy Cruz (ΗΠΑ)
Ο Teddy Cruz έθεσε σε εφαρμογή τις αρχιτεκτονικές του ιδέες το 1993 με την ίδρυση του estudio teddy cruz στο San Diego. Ο Teddy Cruz έχει αποκτήσει διεθνή φήμη χάρη στα σχέδιά του που επικεντρώνονται στη στέγαση ατόμων χαμηλού εισοδήματος. Έχει το χάρισμα να μετατρέπει τους παραμελημένους και αχρησιμοποίητους χώρους μιας πυκνοκατοικημένης αστικής γειτονιάς σε ένα περιβάλλον όπου μπορεί κάποιος να ζει και να εργάζεται. Ο Cruz είναι πτυχιούχος της σχολής design του Harvard και καθηγητής εικαστικών τεχνών στο πανεπιστήμιο του San Diego. Έχει τιμηθεί με δυο βραβεία του Ινστιτούτου Αμερικανών Αρχιτεκτόνων, με το Rome Prize in Architecture, με ένα βραβείο P/A, με το Robert Taylor Teaching Award της ACSA, και με το βραβείο James Stirling Memorial Lecture on the City για το 2004-2005.
Μαρία Δασκαλάκη (Μ. Βρετανία/Ελλάδα)
Η Μαρία Δασκαλάκη είναι Επίκουρος Καθηγήτρια στο Τμήμα Ηγεσίας, Ανθρώπινων Πόρων και Οργανωσιακής Θεωρίας του Πανεπιστημίου Kingston της Μεγάλης Βρετανίας. Είναι ψυχολόγος-κοινωνιολόγος, με ειδίκευση στην Oργανωσιακή Θεωρία και Οργάνωση Δημιουργικών Ομάδων. Είναι κριτής σε 5 διεθνή επιστημονικά peer reviewed περιοδικά, τα οποία εκδίδονται μετά από αναθεώρηση από κριτές. Είναι επίσης μέλος σε 5 ερευνητικά προγράμματα και υπεύθυνη για τη διαχείριση των 4 από αυτά. Έχει κάνει σημαντικές δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά, συλλογικούς τόμους και τόμους με πλήρη πρακτικά επιστημονικών συνεδρίων, καθώς και ετήσιες παρουσίες σε επιστημονικά συνέδρια κατά τα τελευταία 10 χρόνια. Έχει δημοσιεύσει επιστημονικά άρθρα σε peer reviewed περιοδικά καθώς και κεφάλαια σε βιβλία και συνεδριακές εκδόσεις. Συμμετείχε στη διοργάνωση 4 επιστημονικών συνεδρίων προσελκύοντας μια δια-επιστημονική κοινότητα από τον διεθνή ακαδημαϊκό και καλλιτεχνικό χώρο. Αποφοίτησε με πτυχίο Ψυχολογίας και μεταπτυχιακό τίτλο από το Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ στην Οργανωτική Ανάλυση και Συμπεριφορά. Ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή στις Οργανωτικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
dARCHstudio Ελίνα Δρόσου (Ελλάδα)
Η Ελίνα Δρόσου είναι αρχιτέκτων και από το 2006 ιδρύτρια και ηγετικό μέλος του dARCHstudio, μιας δημιουργικής ομάδας νέων αρχιτεκτόνων που με έδρα την Αθήνα δραστηριοποιείται στο ευρύ πεδίο του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και της κατασκευής.Η έρευνα και η πρακτική της κυμαίνονται σε όλες τις κλίμακες, από την κλίμακα του αστικού χώρου στην κλίμακα του αντικειμένου και με κοινούς γνόμωνες την πρωτοπορία,την επικοινωνία και την βιωσιμότητα επικεντρώνονται στην απόδωση ταυτότητας σε κάθε έργο. Σημαντικό μέρος της δουλειάς έχει διακριθεί σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς (Έπαινος για την Ανάπλαση Κοινοχρήστου Χώρου Πρασίνου στην Φιλοθέη 2008, κ.α.), παρουσιαστεί σε διεθνείς oμαδικές εκθέσεις (Green Design Festival 2010 Aθήνα, «Carton Plein» 2010 Παρίσι, Unfolded 2009 Eλβετία, Αnimated Space 2009 Αθήνα, Delicious Architecture 2008 Mιλάνο, For the Road-A European Design Tour 2008 Βουδαπέστη, κ.α.) και δημοσιευτεί σε πολυάριθμα βιβλία και περιοδικά αρχιτεκτονικής και design (Λονδίνο, Άμστερνταμ, Βερολίνο, Παρίσι Βαρκελώνη, Βιέννη, Ιταλία, Τουρκία, Πεκίνο κ.α.). Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
doxiadis+ (Ελλάδα)
Οι doxiadis+ είναι μια δυναμική ομάδα με πάθος για την αρχιτεκτονική και την αρχιτεκτονική τοπίου. Δραστηριοποιούνται σε έργα ευρείας κλίμακας και έχουν αναπτύξει διεθνείς συνεργασίες. Μέσα από τα έργα τους επιχειρούν τη σύνθεση των ανθρωπογενών και φυσικών στοιχείων του περιβάλλοντος. Στο ενεργητικό τους συμπεριλαμβάνονται μελέτες κατοικιών και κήπων, ξενοδοχείων, αστικών παρεμβάσεων, θεσμικού και χωροταξικού σχεδιασμού καθώς και αποκατάστασης του τοπίου. Επενδύουν στη σε βάθος έρευνα σε θέματα πόλης, τοπίου και κτιρίου τροφοδοτώντας παράλληλα τη μελετητική τους εργασία. Tα έργα τους έχουν αναγνωριστεί με ελληνικές και διεθνείς διακρίσεις, όπως με το 1ο Βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό διαμόρφωσης της εισόδου του νέου Μουσείου Ακρόπολης, και το Architectural Review Emerging Architecture Awards (Commendation). Το μελετητικό γραφείο doxiadis+ δημιουργείται το 1999 από το Θωμά Δοξιάδη, Αρχιτέκτων-Αρχιτέκτων Τοπίου ASLA, B.A. MArch, MLA Harvard University και το 2004 η Ήρα Vonderthann, Αρχιτέκτων-Μηχανικός, Dipl.-Ing. RWTH Aachen, γίνεται συνέταιρος του.
Droog (Ολλανδία)
Το DROOG ιδρύθηκε στο Άμστερνταμ το 1993 από τον σχεδιαστή προϊόντων Gijs Bakker και την ιστορικό Renny Ramakers. Έκτοτε υποστηρίζει την καριέρα σχεδιαστών όπως η Hella Jongerius και ο Marcel Wanders, ενώ προάγει μια νέα προσέγγιση στο design με την ανάμειξη υλικών και την αλληλεπίδραση με το χρήστη. Το Droog είναι μια συλλογή των πολιτιστικών καταλοίπων μας που ξανασυναρμολογούνται, αναδιευθετούνται και βρίσκουν καινούργιο σκοπό. Το Droog έχει κάποια στοιχεία χιπισμού: αποφεύγει τις επανειλημμένες συζητήσεις για το ρόλο του μεγαλοφυούς δημιουργού στο design, υποστηρίζει τη χρήση της γλώσσας προγραμματισμού αντί για τη γλώσσα μηχανής, τη βιωσιμότητα έναντι του εφήμερου και την περιφερειακή και συνεργατική ταυτότητα αντί του branding και της ομογενοποίησης, ακόμα και αν τελικά πλησιάζει επικίνδυνα στη δημιουργία μιας αποτελεσματικής εμπορικής μάρκας.
Futurefarmers – Amy Franceschini (ΗΠΑ)
Οι Futurefarmers είναι ένα γκρουπ καλλιτεχνών και αρχιτεκτόνων που χρησιμοποιούν ποικίλα μέσα για να δημιουργήσουν έργα που ανταποκρίνονται στο χρόνο και το χώρο γύρω τους. Μια σταθερά σε όλη τη δουλειά τους είναι η κριτική των επιδράσεων του καπιταλισμού των αγορών και του υλιστικού και κοινωνικού περιβάλλοντος. Οι Futurefarmers αποδομούν τροφικά συστήματα, δημόσια μέσα μεταφοράς, αγροτικά δίκτυα και χρησιμοποιούν 100 εταιρείες ως μέσο οπτικοποίησης και κατανόησης της λογικής αυτών των συστημάτων. Οι Futurefarmers ιδρύθηκαν το 1995 από την Amy Franceschini. Το ατομικό και συλλογικό της έργο έχει συμπεριληφθεί σε διεθνείς εκθέσεις μεταξύ άλλων στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (MOMA), Whitney και Cooper-Hewitt της Nέας Υόρκης, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο (SFMOMA), στο ZKM της Καρλσρούης και στο Κέντρο Pompidou στο Παρίσι. Το 2007 της απονεμήθηκε το βραβείο SECA του SFMOMA ενώ της έχουν απονεμηθεί και άλλα 6 βραβεία. Διδάσκει Τέχνη και Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο του Stanford της Καλιφόρνια, στο California College of the Arts και στο San Francisco Art Institute.
Πέννυ Γκέκα (Ελλάδα)
Η Πέννυ Γκέκα είναι εικαστική καλλιτέχνης. Έχει πραγματοποιήσει ατομική έκθεση στον Τεχνοχώρο «Το Μήλο» (2005). Κυριότερες ομαδικές: Ο Ιωάννης Γεννάδιος και ο κόσμος του, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη, Θεολογική Σχολή Χάλκης, Κωνσταντινούπολη και «Τεχνόπολις», Εν-γραφή, Ελληνοαμερικάνικη Ένωση (2010), Δεσμοί Ύλης, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης MoCa Σαγκάη, Τεχνόπολις και Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στην Θεσσαλονίκη(2009), Dreams come true, Γκαλερί Ζουμπουλάκη (2007), Le don d’ Aphrodite, La Galerie.be, Βρυξέλλες, Lacoste Project 12.12, Μουσείο Μπενάκη και Rooms to let, Πεδίο δράσης Κόδρα Θεσσαλονίκη (2006), Industry and nature in contemporary art Lulea Summer Biennal , Σουηδία (2005). 11η Biennale “Cosmos” Νέων Δημιουργών Ευρώπης & Μεσογείου (2003), 6 Rooms 2002 Αίθουσα Τέχνης Καππάτος. Δίδαξε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (2008-10). Σπούδασε Ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. με καθηγήτρια τη Ρ. Παπασπύρου, Γλυπτική στο Π.Ε.Σ.Κ.Τ. της Τήνου και στο Μεταπτυχιακό Τμήμα «Εικαστικές Τέχνες» της Α.Σ.Κ.Τ. με καθηγητή τον Α. Χριστάκη. Διακρίθηκε με υποτροφία από το Ι.Κ.Υ.
Γεωργία Γκρεμούτη (Ελλάδα)
Η Γεωργία Γκρεμούτη είναι εικαστική καλλιτέχνις. Η πρόσφατη ατομική της έκθεση False id παρουσιάστηκε στον εκθεσιακό χώρο του Πωλητηρίου του Μουσείου Μπενάκη της Οδού Πειραιώς. Οι κυριότερες ομαδικές εκθέσεις στις οποίες έχει λάβει μέρος είναι οι Survival kit στη γκαλερί Genesis στην Αθήνα (2011), City Fashion & Fusion στο City Link (2011), 12/12 Lacoste Project στο Μουσείο Μπενάκη (2007), 3+ομιλούν στη γκαλερί Μαρία Γκούμα στο Ναύπλιο, Visions στη γκαλερί Artists for Humanities στη Βοστόνη (1997), Outsiders στο Massachusetts College of Art στη Βοστόνη (1996). Έργα της βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Στις εικαστικές και μουσικές διακρίσεις της περιλαμβάνεται το πρώτο βραβείο στην έκθεση African-American στο Southeastern University της Βοστόνη και η υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου για σπουδές μουσικής στο Λονδίνο. Σπούδασε γλυπτική στο Massachusetts College of Art στη Βοστόνη, νέες τεχνολογίες υφάσματος στο Central Saint Martins College of Art and Design του Λονδίνου και κλασική κιθάρα στο Ωδείο Αθηνών.
Γιάννης Γρηγοριάδης (Ελλάδα)
Ο Γιάννης Γρηγοριάδης είναι εικαστικός, επιμελητής εκθέσεων και προβολών και διδάσκει ως Επίκουρος Καθηγητής στο Εργαστήριο Πλαστικής της σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Ε.Μ.Π. Στο έργο του μελετά την πόλη και τις πολλαπλές αναγνώσεις της με τα μέσα και τα υλικά της πλαστικής.Έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό όπως οι Μοφερισμός στο Salon de vortex στην Αθήνα (2011), Greek Contemporary Video Art στο Uqbar στο Βερολίνο, European Media Art Festival στο Osnabrück στη Γερμανία, Space is the place στο About στην Αθήνα (2010), Διευρυμένες Οικολογίες στο Ε.Μ.Σ.Τ. στην Αθήνα (2009), 11η Διεθνής Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στη Βενετία (2008), Βραβεία ΔΕΣΤΕ 07 στο Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ στην Αθήνα (2007), Crossing the borders στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη (2006), Visions στο Βυζαντινό Μουσείο στην Αθήνα (2005), Video Zone2 στη 2η Διεθνή Μπιενάλε Βιντεοτέχνης στο Ισραήλ (2004). Σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας με καθηγητή τον Θ. Παπαγιάννη και παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Staffordshire University στη Μ. Βρετανία, με καθηγητές τους Terry Atkinson (Art & Language) και David Compel (Common Culture) με κατεύθυνση τη βιντεοτέχνη και τη βιντεοεγκατάσταση.
Γιώργος Γυπαράκης (Ελλάδα)
Ο Γιώργος Γυπαράκης είναι εικαστικός, Λέκτορας της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. και συνιδρυτής της ομάδας RADAR. Το ερευνητικό ενδιαφέρον του εστιάζεται στην πλαστική με τη χρήση νέων τεχνολογιών. Έχει πραγματοποιήσει πέντε ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις όπως Ο χρόνος, οι άνθρωποι, οι ιστορίες τους: Μια σπουδή στην έννοια της θεατρικότητας εκτός σκηνής στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα (2010), Karaoke poetry bar στην 1η Μπιενάλε της Αθήνας (2007), Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος, Meride, Ισπανία (2001), Τρεις Γενιές Ελλήνων Καλλιτεχνών στην Εθνική Πινακοθήκη στην Αθήνα (1999), και στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Τελ Αβίβ (1998), ELYTRON στη XLVI Μπιενάλε Βενετίας, Τριενάλε Γλυπτικής στην Οσάκα (1995), 5η Μπιενάλε για Νέους Καλλιτέχνες, Δημιουργικά Κοσμήματα, Μασσαλία (1990), κ.ά. Έχει συμμετάσχει σε θεατρικές, μουσικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Σπούδασε Γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γραφιστική στη Σχολή Βακαλό και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας με υποτροφία από το ΙΚΥ.
Χαρίκλεια Χάρη (Ελλάδα)
Η Χαρίκλεια Χάρη είναι αρχιτέκτονας και εικαστικός. Εργάζεται στο PPC-T (Post Programmed City-Territory), ένα project σε εξέλιξη, που εστιάζει στη μετάπλαση του ελληνικού τοπίου και στις τρέχουσες παραγωγές του χώρου σε δεδομένα κοινωνικά και γεωγραφικά εδάφη (Φαρκαδώνα, Άνω Διακοφτό) από το 2004 και στο υπό εξέλιξη project NoMAD (Non Metropolitan Areas Data), ένα ημερολόγιο προσωπικής και αρχιτεκτονικής αυτογνωσίας, από το 2000. Τα ερευνητικά της project έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις και εργαστήρια όπως το Post-it City Occasional Urbanities στο CCCB (Πολιτιστικό Κέντρο Βαρκελώνης) στην Ισπανία (2008), project Disobedience του Marco Scotini στην έκθεση Μορφές Αντίστασης του Μουσείου Vannabemuseum στο Αϊντχόβεν (2007-8), project Action Architecture στην 7η Διεθνή Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στο Σάο Πάολο (2007), 1η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης (2007), D624 project space στην Αθήνα (2006), Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στην Αθήνα (2006), έκθεση The People’s Choice στο Isola Art Center στο Μιλάνο (2006), Codex: Workshop on Art and Free Knowledge for Responsible Social Transformation of Civil Society που οργανώθηκε από την Cittadellarte/Fondazione Pistoletto, Fondazione Orestiadi, στην Τύνιδα (2005), Κοινωνικό Φόρουμ στη Λάρισα (2005), Going Public 05. Communities and Territories στο Εικαστικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας (2005), έκθεση Παραδείγματα στην 9η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής, ελληνικό περίπτερο στη Βενετία, Μουσείο Μπενάκη (2004), εργαστήριο Peripheries-Networks στο Εικαστικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας (2004), έκθεση Going Public 04 στη Μοδένα (2004), στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου στα Χανιά (2003), εργαστήριο Multiplicity-Solid Sea στην έκθεση Documenta XI στο Κάσσελ (2002). Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Α.Π.Θ. και Εικαστικές Τέχνες στο Διατμηματικό Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα της Α.Σ.Κ.Τ. Από το 2005 είναι υποψήφια Διδάκτωρ του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Γιώργος Χαρβαλιάς (Ελλάδα)
Ο Γιώργος Χαρβαλιάς είναι εικαστικός και Πρύτανης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Ατομικές εκθέσεις του έχουν παρουσιαστεί στην Αθήνα, στη γκαλερί Μπαταγιάννη–Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (2009), γκαλερί ΑΔ (2005), γκαλερί Άρτιο (2003, 1999, 1995, 1993), γκαλερί Eλένη Κορωναίου (1991) και στην Αίθουσα Τέχνης ΠΟΛΥΠΛΑΝΟ (1985). Έχει λάβει μέρος στις ομαδικές εκθέσεις Τέχνης Πολιτική στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα (2010), Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Μ.Μ.Σ.Τ.) στη Θεσσαλονίκη (2008), Τόποι της Συλλογής του Μ.Μ.Σ.Τ. στο Μουσείο Μπενάκη (2007), Στους Λαβύρινθους των Αέρηδων στη Γκερνίκα, Ισπανία (2007), Στην εξοχή της Συλλογής Λεωνίδα Μπέλτσιου στα Τρίκαλα (2006), Μ.Μ.Σ.Τ. στη Θεσσαλονίκη (1998), Μπιενάλε Aλεξάνδρειας στην Αίγυπτο (1997), Εστίες του Βλέμματος στο Εικαστικό Κέντρο Λάρισας (1997), Montrouge–Athènes στο 42ο Σαλόνι Σύγχρονης Τέχνης της Montrouge, Γαλλία (1997), Ελληνικές Πραγματικότητες στο Kunsthalle Brandts Klaedefabrik στην Odense, Δανία (1997), Ελληνικές Πραγματικότητες στη γκαλερί Marstall στο Βερολίνο (1996), Προ Πάτρια στο Σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα (1995), Κunst-Europa στο Staatlichen Κunsthalle στο Βερολίνο (1991), 16η Μπιενάλε Αλεξάνδρειας (1987), Αντίποδες, Νέοι Έλληνες Καλλιτέχνες στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Μελβούρνης (1987), 2η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρωπαϊκής Μεσογείου (1986), Αθήνα–Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (1985), κ.ά. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1976-1983).
Frank Havermans (Ολλανδία)
O Frank Havermans δεν χρησιμοποιεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στις αρχιτεκτονικές εγκαταστάσεις που κατασκευάζει, οι οποίες μάλιστα δεν είναι και πάντοτε λειτουργικές. Χρησιμοποιεί απλά και σχετικά φθηνά εύκαμπτα υλικά, τα οποία τα βρίσκει κανείς οπουδήποτε στον κόσμο, και απλά εργαλεία όπως το κυκλικό πριόνι χειρός και το ηλεκτρικό κατσαβίδι. Δημιουργεί με τρόπο που νιώθει ότι τον απελευθερώνει και συνάμα τον εμπνέει –χωρίς καμία επέμβαση από εργολάβους και μηχανικούς– ειδικά σχεδιασμένες κατασκευές στον χώρο, στις οποίες τα υλικά στοιχεία χρησιμοποιούνται ως δομικά. Αντιμετωπίζει την τέχνη του ολιστικά και δεν κάνει διαχωρισμούς μεταξύ των διαφόρων ειδικοτήτων του επαγγέλματος. Το 2007 έλαβε εύφημο μνεία στο πλαίσιο του Nederlandse Bouwprijs 2007 (ολλανδικό βραβείο κατασκευών) στην κατηγορία «Κτίρια». Το 2006, με το ατελιέ του KAPKAR/ TAW-BW-5860 κέρδισε το Houtarchitectuurprijs 2006 (ολλανδικό βραβείο για την πρωτοποριακή αρχιτεκτονική με τη χρήση ξύλου). Το ίδιο project ήταν επίσης υποψήφιο για το βραβείο AM NAi (αρχιτεκτονικό βραβείο για πρόσφατα ντιζάιν από αρχιτέκτονες κάτω των 40 ετών). Ολόκληρος ο εσωτερικός σχεδιασμός του De Effenaar (αίθουσα συναυλιών ποπ μουσικής στο Αϊντχόβεν της Ολλανδίας), ένα project που είχαν αναλάβει ο Bob Copray και ο Anthony Kleinepier σε κτίριο της εταιρίας MVRDV και για το οποίο ο Havermans δημιούργησε το γραφείο ως υπεργολάβος, ήταν υποψήφιος για το Lensvelt de Architect Interieurprijs 2006 (ολλανδικό βραβείο για τη διαμόρφωση εσωτερικών χώρων). Το 2003 ήταν υποψήφιος για το Prix de Rome beeldhouwen 2003 (ολλανδικό εθνικό βραβείο παροχής κινήτρων για γλύπτες κάτω των 35 ετών). Ο Havermans γεννήθηκε στην Breda της Ολλανδίας και σπούδασε Αρχιτεκτονικό Ντιζάιν στη Hogeschool voor Beeldende Kunsten (Σχολή Καλών Τεχνών) St. Joost στην Breda.
Jodi (Ολλανδία/Βέλγιο)
Οι προβοκάτορες του διαδικτύου JODI πρωτοστάτησαν στη διαδικτυακή τέχνη στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Οι JODI σχηματίστηκαν το 1994 από την Joan Heemskerk (Kaatsheue, Ολλανδία, 1968) και τον Dirk Paesmans (Βρυξέλλες, 1965). Με έδρα τους την Ολλανδία, ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που ερεύνησαν και υπονόμευσαν τις συμβάσεις του διαδικτύου, των προγραμμάτων των υπολογιστών, και των βιντεοπαιχνιδιών. Παρεμβαίνοντας ριζικά στην ίδια τη γλώσσα των συστημάτων αυτών, όπως οι εντολές, τα σφάλματα και οι κωδικοί, οι JODI αποσταθεροποίησαν τη σχέση ανάμεσα στην τεχνολογία των υπολογιστών και τους χρήστες της. Η Heemskerk και ο Paesman παρακολούθησαν το εργαστήριο ηλεκτρονικών τεχνών CADRE στο πανεπιστήμιο του San Jose στην Καλιφόρνια, ενώ ο Paesmans σπούδασε με τον Nam June Paik στην Kunstakademie του Dusseldorf. Οι πρόσφατες ατομικές εκθέσεις των JODI περιλαμβάνουν την INSTALL.EXE στο Eyebeam, (Νέα Υόρκη), την [plug-in] (Βασιλεία), την BuroFriedrich (Βερολίνο), και την Computing 101B στο FACT Centre του Λίβερπουλ. Τα έργα τους έχουν επίσης εκτεθεί στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης της Γλασκώβης, στο Kunstverein (Βόννη), στο Stedelijk Museum (Άμστερνταμ), στο Zentrum fur Kunst und Medientechnologie (Καρλσρούη) και στο Documenta X (Kassel), μεταξύ άλλων.
Νάντια Καλαρά (Ελλάδα)
Η Νάντια Καλαρά είναι εικαστική καλλιτέχνις. Διδάσκει εικαστικές τέχνες στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Τμήμα Αρχιτεκτόνων, από το 2003 και είναι υποψήφια διδάκτωρ. Βασική καλλιτεχνική πρακτική της αποτελεί η περιήγηση στο ελληνικό περιαστικό τοπίο. Η εμπειρία αυτή συνδιαμορφώνεται από την προσπάθεια αναπαράστασής της. Το τοπίο κατασκευάζεται τη στιγμή που διατρέχεται. Τα έργα που προκύπτουν είναι μια προσπάθεια κατανόησης αυτής της διπλής ταυτόχρονης κατασκευής. Το φωτογραφικό μέσο αποτελεί για τη Νάντια Καλαρά το κατ’ εξοχήν μετα-μέσο. Η φωτογραφία δεν είναι ένα αντικειμενικό καταγραφικό εργαλείο, αλλά χρησιμοποιείται ως αυτόματη εγγραφή του βλέμματος στην ύλη. Χρησιμοποιεί την ευελιξία και τη δυναμική του για να οικειοποιηθεί και να επεξεργαστεί πτυχές της πραγματικότητας που μπορεί να επανασχεδιάζουν ή να ανακατασκευάζουν αυτήν την πραγματικότητα. Έργα της έχουν εκτεθεί στη γκαλερί Μπετόν 7, Αθήνα, (2011), Museum of Freud’s Dreams στην Αγία Πετρούπολη (2010), Art Athina (2009), 2η Μπιενάλε Αθήνας (2009), 7η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στο Σάο Πάολο (2007). Δίδαξε εικαστικές τέχνες στο Πανεπιστήμιο Πατρών, Τμήμα Αρχιτεκτόνων και έχει συμμετάσχει και διδάξει σε διεθνή εντατικά εργαστήρια τέχνης και αρχιτεκτονικής της Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων/UIA στην Κωνσταντινούπολη και του Κέντρου Αρχιτεκτονικής Μεσογείου στα Χανιά. Σπούδασε Καλές Τέχνες στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. Ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στο School of Art and Design του Πανεπιστημίου του Ανατολικού Λονδίνου.
Ελένη Καραγιάννη (Ελλάδα)
Η Ελένη Καραγιάννη είναι εικαστική καλλιτέχνις. Έχει λάβει μέρος στις εκθέσεις Fashion and fusion στο City link στην Αθήνα (2010), Μίλα μη φοβάσαι, Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου στο χώρο τέχνης Εικαστικές Αναζητήσεις στην Αθήνα (2010), Εν-Γραφή στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, Αθήνα (2010), ECO ART στο Ευγενίδειο Ίδρυμα (2009), Σημειώσεις για ένα Δέντρο και Οδηγίες Ανακύκλωσης στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» (2009), Κόσμοι γυναικών και ανδρών Διεθνές συμπόσιο Κοινωνικών και Φιλοσοφικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης στο Ρέθυμνο. Έχει αναλάβει την επιμέλεια των εκθέσεων Childhood Art Project στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα», 2010, 14 Artists στο Φεστιβάλ Τεχνών Δήμου Χανίων στα Νεώρια, 2008. Έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές. Σπούδασε με υποτροφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1991-1996) και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών και το μεταπτυχιακό πρόγραμμα Σπουδές στην Εκπαίδευση του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου (2008).
Γιαλένα Κλειδαρά (Ελλάδα)
Η Γιαλένα Κλειδαρά είναι βοηθός επιμελήτρια στο χώρο της σύγχρονης τέχνης. Συνεργάζεται με την ιστορικό τέχνης και επιμελήτρια εικαστικών εκθέσεων Ίριδα Κρητικού από τον Οκτώβριο 2010. Από το Σεπτέμβριο 2009 σπουδάζει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει συνεργαστεί με πολιτιστικούς φορείς στην Αθήνα και το Λονδίνο και συμμετείχε στο πρόγραμμα εξάμηνης πρακτικής της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (2002-2007) και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτιστική Πολιτική και το Πολιτιστικό Management στο Πανεπιστήμιο City του Λονδίνου (2008-2009).
Κοκκίνου + Κούρκουλας Αρχιτέκτονες & Συνεργάτες (Ελλάδα)
H Μαρία Κοκκίνου και ο Ανδρέας Κούρκουλας ίδρυσαν το γραφείο Κοκκίνου + Κούρκουλας, Αρχιτέκτονες & Συνεργάτες στην Αθήνα το 1987. Η Μαρία Κοκκίνου κατέχει Μεταπτυχιακό Δίπλωμα σπουδών (Master of Science) από το τμήμα Advanced Architectural Studies της Bartlett School of Architecture, U.C.L., στο Λονδίνο (1980 – 1981) και το Δίπλωμα του Αρχιτέκτονα Μηχανικού από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (1979) . Ο Ανδρέας Κούρκουλας είναι Καθηγητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ.Π., στο Προπτυχιακό και στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα, από το 1992. Έχει δώσει διαλέξεις και ομιλίες, έχει γράψει άρθρα και έχει συμμετάσχει στη διδασκαλία σε Αρχιτεκτονικές σχολές στην Ελλάδα και το εξωτερικό (1984 – 2012). Από το 1981 ως το 1983 εργάστηκε στο αρχιτεκτονικό γραφείο Ο.Μ.Α. στο Λονδίνο (Ζέγγελης – Koolhaas). Κατέχει Διδακτορικό Δίπλωμα από την Bartlett School of Architecture U.C.L. στο Λονδίνο με θέμα: Linguistics in Architectural Theory and Criticism after Modernism (1986), Μεταπτυχιακό Δίπλωμα σπουδών από την Architectural Association Graduate School στο Λονδίνο (1980 – 1981), και το Δίπλωμα του Αρχιτέκτονα Μηχανικού από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (1977).
Πάνος Κομπής (Ελλάδα)
Ο Πάνος Κομπής είναι εικαστικός καλλιτέχνης. Έχει εκθέσει έργα του στις ομαδικές εκθέσεις Σημειώσεις για ένα Δέντρο και Οδηγίες Ανακύκλωσης στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» (2009), Κρεation εγκατάσταση στη Βαρβάκειο Αγορά στην Αθήνα (2007), 4η Μπιενάλε φοιτητών των Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών Ελλάδος στην Κρήτη (2006), Εγκατάσταση στην αγορά της Κυψέλης (2006), Digital Freaks Install The Noise στην «Τεχνόπολη» του Δήμου Αθηναίων (2006), Video Art στον εκθεσιακό χώρο της Α.Σ.Κ.Τ. «Εργοστάσιο» (2005), Ποίηση σε εικόνες στο Γαλλικό Ινστιτούτο στην Αθήνα (2005), κ.ά. Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2002-2007) όπου ολοκλήρωσε σπουδές ζωγραφικής με καθηγητές τη Ρένα Παπασπύρου και το Μάριο Σπηλιόπουλο και προτάθηκε για υποτροφία για τα έτη 2003-2006. Φοίτησε στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών του ίδιου Ιδρύματος (2010-2011). Παρακολούθησε τα εργαστήρια Πολυμέσων–Ψηφιακών Μορφών της Τέχνης και Χαρακτικής. Σπούδασε συντήρηση έργων ζωγραφικής και παρακολούθησε σεμινάρια αγιογραφίας στο Ι.Ε.Κ. ΠΕΤΡΑ.
Ίρις Κρητικού (Ελλάδα)
Η Ίρις Κρητικού είναι ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης. Είναι Αντιπρόεδρος του Μουσείου Ελληνικής Παιδικής Τέχνης. Εργάζεται στην Ελλάδα, στους τομείς της τέχνης και της εκπαίδευσης. Από το 2004 εργάζεται ως ανεξάρτητη επιμελήτρια εκθέσεων, μεταξύ των οποίων: Ελαίας Εγκώμιο, Ακαδημία Αθηνών, Εργαλεία των Τεχνών – Η Τέχνη των Εργαλείων, Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς, Robert Combas – Ευγένιος Σπαθάρης: μια συνομιλία, Αίθουσα Τέχνης Καπόπουλος, Αθήνα σε συνεργασία με την Guy Peters, Βέλγιο, Cow Parade Athina 06, Lacoste 12.12 Project, Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς, Γενέθλιος Τόπος, Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς, O Toulouse Lautrec και η Belle Époque στο Παρίσι και την Αθήνα, Μουσείο Ηρακλειδών, Αθήνα, Ex Convento Cosma e Damiano, Βενετία και Αθήνα, Hearts in Athens 08, Travels Through an Enchanted Landscape, Πεκίνο, οργάνωση ΕΟΤ, Material Links, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Σαγκάης (MOCA) στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων Πεκίνου, Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, κ.ά.Παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων για παιδιά σε θέματα τέχνης (Δέκα και 1 Περιπέτειες στη Χώρα της Ζωγραφικής, έκδοση της Γκαλερί Ζουμπουλάκη κ.ά.) και αρθρογραφεί σε περιοδικά τέχνης και πολιτισμού (Artime, Highlights, poema, Express, In2Life, Insider, Bonjour κ.ά.). Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές βυζαντινής και σύγχρονης τέχνης στο Ινστιτούτο Βυζαντινών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Βιέννης με υποτροφία της Αυστριακής Πρεσβείας και στο Ινστιτούτο Courtauld του Πανεπιστημίου του Λονδίνου με υποτροφία του Κοινωφελούς Ιδρύματος «Αλέξανδρος Α. Ωνάσης». Ολοκλήρωσε επίσης το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του BOWIE State University, Maryland System (Master of Education/M.Ed.) και το μεταπτυχιακό πρόγραμμα ΑΝΙΜΑ με αντικείμενο την εμψύχωση παιδιών και ενηλίκων.
Laurie Lazer – Darryl Smith (ΗΠΑ)
O Darryl Smith και η Laurie Lazer είναι οι ιδρυτές και Καλλιτεχνικοί Διευθυντές της γκαλερί The Luggage Store στο Σαν Φρανσίσκο. Από το 1987 έχουν επιμεληθεί περισσότερες από 200 εικαστικές εκθέσεις και έχουν διοργανώσει χιλιάδες περφόρμανς στην γκαλερί The Luggage Store, στο luggage store annex και στο Tenderloin National Forest (γνωστό και ως Cohen Alley). Επί έξι χρόνια ήταν επικεφαλής ενός δημόσιου καλλιτεχνικού project που στεγαζόταν στο ξενοδοχείο San Christina στη διεύθυνση 1000 Market Street – σε συνεργασία με την εταιρεία Community Housing Partnership, μία μη κερδοσκοπική κατασκευαστική εταιρεία χαμηλού εισοδήματος που εξυπηρετούσε κατοίκους με ειδικά προβλήματα. Μεταμόρφωσαν την Cohen Alley από επικίνδυνη και υποβαθμισμένη περιοχή του παλιού κέντρου της πόλης σε γειτονιά που έχει πλέον γίνει γνωστή στον καλλιτεχνικό κόσμο ως “The Tenderloin National Forest “– για το οποίο τους απονεμήθηκε το βραβείο San Francisco Beautiful το 2010. Ο Smith και η Lazer σχεδίασαν μαζί με τον μέντορά τους Carlos Villa το πρόγραμμα σπουδών για το A Downtown Introductory, στο οποίο επίσης δίδαξαν – ένα πειραματικό μάθημα στο San Francisco Art Institute, όπου ο Villa είναι σήμερα μέλος της Διοικούσας Αρχής. Η εμπειρία αυτή τους οδήγησε στη συνέχεια να σχεδιάσουν ένα πρωτοποριακό επιχορηγούμενο πρόγραμμα εξειδικευμένης εκπαίδευσης για ανερχόμενους καλλιτέχνες και επιμελητές το οποίο ονομάστηκε “Short Cuts”. Επιλέχθηκαν ως φιλοξενούμενοι καλλιτέχνες στο διεθνώς γνωστό Headlands Center for the Arts, δίνουν συχνά διαλέξεις και λαμβάνουν συχνά μέρος σε συζητήσεις ως εξειδικευμένα μέλη του panel. Είναι επίσης σύμβουλοι για την απονομή βραβείων. Το 2008 η Αμερικάνικη Πρεσβεία τούς ανέθεσε να επιμεληθούν μία έκθεση στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Πρόσφατα, το Asian Cultural Council τούς προσέφερε μία χορηγία με στόχο την έρευνα και την ανάπτυξη για να ταξιδέψουν στο Πεκίνο, το Χανόι και τις Φιλιππίνες.
Lydia Matthews (ΗΠΑ)
Η Lydia Matthews είναι Κοσμήτορας και Καθηγήτρια Οπτικού Πολιτισμού (Visual Culture) στο Πανεπιστήμιο Parsons The New School for Design της Νέας Υόρκης. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης του Μοντερνισμού στο Πανεπιστήμιο Berkeley της Καλιφόρνιας και στο Ινστιτούτο Courtauld του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Δίδαξε επί 17 χρόνια στο California College of the Arts στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας, όπου υπήρξε συνιδρύτρια του προπτυχιακού τμήματος με αντικείμενο τις Κριτικές Σπουδές Οπτικού Πολιτισμού, και διευθύντρια του μεταπτυχιακού τμήματος Καλών Τεχνών (MFA). Το έργο της εστιάζει στο συχνά αμφιλεγόμενο αλλά δυνητικά δυναμικό κοινό πεδίο όπου συναντώνται οι πρακτικές της σύγχρονης τέχνης, της χειροτεχνίας και του ντιζάιν, οι διαφορετικές τοπικές κουλτούρες και η οικονομία των κρατών παγκοσμίως. Έχει συνεργαστεί με διεθνή ιδρύματα, από πολιτιστικά κέντρα κοινοτήτων για ομοφυλόφιλους (LGBT), πολιτιστικά κέντρα που διευθύνουν καλλιτέχνες, έως πανεπιστήμια και μεγάλα μουσεία, ενώ υπήρξε επιμελήτρια της επίσημης συμμετοχής των ΗΠΑ στη Διεθνή Έκθεση Artisterium το 2008 και το 2010 στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Με χορηγία του Open Society Institute, βρίσκεται για το 2011-12 στη Γεωργία και την Αρμενία και συνεργάζεται με ντόπιους πολιτιστικούς ακτιβιστές για να εδραιώσουν το έργο των επιμελητών τέχνης σε αυτή τη δυναμική περιοχή μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Jason Miller (ΗΠΑ)
Ο Jason Miller γεννήθηκε το 1971 στη Νέα Υόρκη και θεωρείται καλλιτέχνης που ασχολείται ταυτόχρονα με πολλά πράγματα. Εργάζεται χρησιμοποιώντας πολλά μέσα και σχεδιάζει τα πάντα, από έπιπλα μέχρι tchotchky και εσωτερικούς χώρους. Ο Miller έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις στο Τόκιο, το Μιλάνο, τη Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, το Houston και το Denver, ενώ έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στο Cooper-Hewitt National Design Triennial (2006). Έχει προβληθεί σε πολλά έντυπα όπως τα Metropolis, New York Times, Thirty4, Axis, Surface και New York Magazine. Ο Jason έχει τιμηθεί με αρκετά βραβεία, ανάμεσά τους το «Rising Star Award» και έχει αναπτύξει προϊόντα για εταιρείες όπως η Areaware, η Benza, η Conduit Group, η Idee, η Pure Design και η Ritzenhoff.
Eelko Moorer (Μ. Βρετανία/Ολλανδία)
Ο Eelko Moorer (1975, Ολλανδία) εργάζεται στο Λονδίνο και το Άμστερνταμ. Σπούδασε στη σχολή τεχνών της Ουτρέχτης και στο Βασιλικό Κολέγιο Τεχνών του Λονδίνου. Το έργο του εστιάζεται στην ψυχολογία της χρήσης και της διερεύνησης μιας ατομικιστικής, χειρωνακτικής προσέγγισης στην ενασχόληση με τεχνικές μαζικής παραγωγής. Το αποτέλεσμα είναι προϊόντα μόδας, περοφόρμανς και χαρακτηριστικά σχέδια στα όρια της τέχνης και του design που καθορίζουν την ταυτότητα ενός ατόμου στον χώρο. Το έργο του έχει συμπεριληφθεί σε εκθέσεις όπως η «Dutch at the Edge of Design» (Fashion Institute of Technology Museum, Νέα Υόρκη, 2005), η British Council Design Exhibition (Μιλάνο, 2005) και η B&B Italia (Λονδίνο, 2005), η Rotterdam Design Prize (Museum Boijmans van Beuningen, Rotterdam 2003), η «100% Design» (Rotterdam 2003 και Λονδίνο 2002), η Frozen Fountain (Άμστερνταμ 2000 και 1999), και η επίδειξη New British Design (Μιλάνο, 2007), μεταξύ άλλων.
Κωνσταντίνος Μωραΐτης (Ελλάδα)
Ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Διδάσκει προπτυχιακά μαθήματα σχεδιασμού δημόσιων κτιρίων και το μεταπτυχιακό μάθημα Ιστορία και Θεωρία του Τοπίου. Εργάζεται ως αρχιτέκτονας μηχανικός από το 1978 και έχει τιμηθεί με 25 βραβεύσεις και διακρίσεις σε Πανελλήνιους και Παγκύπριους Αρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς, μεταξύ των οποίων έξι πρώτα βραβεία. Έχει επίσης συμμετάσχει σε έξι Διεθνείς Αρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς έχοντας κερδίσει δύο πρώτα βραβεία. Σπούδασε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Université Paris 1 Panthéon-Sorbonne (DEA Ηθικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας) και στο Ελληνικό Μεσογειακό Κέντρο Αραβικών και Ισλαμικών Σπουδών (ΕΜΚΑΙΣ) του Παντείου Πανεπιστημίου. Είναι μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας, της Ελληνικής Εταιρείας Αισθητικής, του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής, της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Εταιρείας, του Πανελλήνιου Συλλόγου Αρχιτεκτόνων ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ και του Tεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος.
Michael Morris (ΗΠΑ)
Ο Michael Morris είναι αρχιτέκτονας, εκπαιδευτής και συνέταιρος της Yoshiko Sato στην ομώνυμη αρχιτεκτονική εταιρεία τους, Morris Sato Studio, με έδρα τη Νέα Υόρκη, από το 1996. Παραδίδει σεμινάρια με θέματα όπως αρχιτεκτονική, περιβαλλοντολογία, εκθέσεις, υλικά, physical computing και τεχνικές day-lighting στο Πανεπιστήμιο Parsons The New School for Design από το 1993. Η έρευνά του καθώς και το αντικείμενο των σεμιναρίων του εστιάζουν στη σχέση της αρχιτεκτονικής με την αστικοποίηση και τη φύση. Ο Michael Morris και η Yoshiko Sato είναι διεθνώς αναγνωρισμένοι για την αρχιτεκτονική, το ντιζάιν, τις μουσειακές εγκαταστάσεις και τις δημόσιες καλλιτεχνικές συνεργασίες τους και έχουν κατασκευάσει και εκθέσει project στη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία για ιδιώτες, δημόσιους, θεσμικούς και εταιρικούς πελάτες. Έχουν λάβει πολυάριθμες επαγγελματικές διακρίσεις και το έργο τους έχει δημοσιευθεί σε κορυφαίες εφημερίδες, στον περιοδικό τύπο και σε συγγράμματα. Ο Michael Morris σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Parsons School of Design και στο The Cooper Union ενώ έχει διδάξει και στα δύο ιδρύματα όπως και σε πολλά άλλα.
Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική (Ελλάδα)
To Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική είναι ένα ανοιχτό ερευνητικό εργαστήριο που δραστηριοποιείται μέσα στην πόλη. Διερευνά θέματα που αφορούν το αστικό έδαφος, τον δημόσιο χώρο, τις περιοχές σε κρίση, τον εκτοπισμό, το κοινωνικό φύλο και τη σχέση του με τις κοινότητες. Δημιουργεί χαρτογραφήσεις-δράσεις μέσα από τη μετακίνηση διερευνώντας τα όρια ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και την τέχνη. Ασχολείται επίσης με τη διεκδίκηση αστικών ζητημάτων και την κατασκευή χωρικών καταστάσεων και δρώμενων. Κεντρικό ρόλο στη διαδικασία παίζουν το σώμα, η συνεργασία διαφορετικών υποκειμένων, η εμπλοκή μεταξύ τους και η εμπλοκή με τις κοινότητες των κατοίκων. Έχει νομαδικό χαρακτήρα καθώς επεμβαίνει με δράσεις σε διαφορετικές χωρικές καταστάσεις τις οποίες μετασχηματίζει. Έχει πραγματοποιήσει, μεταξύ άλλων, τις δράσεις: «Σας ικετεύω μην κατεδαφίζετε τον κόσμο μου», Γκαζοχώρι. «Ταξιδεύοντας στον Κηφισό, στον Φαληρικό όρμο και στη νήσο Ψυτάλλεια» σε συνεργασία με την ομάδα Flux Factory από τη Νέα Υόρκη, με την οποία συμμετείχε στη 2η Μπιενάλε της Αθήνας. «Πλατεία Μοναστηρακίου, από τα Φαρσί στα Ελληνικά. Διασχίζοντας τα σύνορα» σε συνεργασία με τους European Alternatives. «Migratory Homes» με την Jilly Traganou και τη Lydia Matthews στο πλαίσιο του The open house workshop, Βυζαντινό Μουσείο. «Migrant Tree» στο Εl Jardín El Paraíso. «Το κέντρο της Αθήνας και ο μετασχηματισμός του: πώς η τέχνη μπορεί να συμβάλει» (χρηματοδότηση από το Ίδρυμα Λάτση, 2010).
Έλλη Παγκάλου & Συνεργάτες – elandscape (Ελλάδα)
H Έλλη Παγκάλου είναι αρχιτέκτων τοπίου. Είναι ιδρυτικό μέλος του γραφείου αρχιτεκτονικής τοπίου elandscape-Ε. Παγκάλου & Συνεργάτες. H βιωσιμότητα και η εξέλιξη του τοπίου αποτελούν βασικούς άξονες του σχεδιασμού τους, με έμφαση στην πολιτισμική διάσταση και στην βιωματική εμπειρία. Έχουν εκπονήσει μελέτης διαμόρφωσης περιβάλλοντος χώρου σε έργα μικρής και μεγάλης κλίμακας, και έχουν συμμετάσχει σε διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς όπου τιμήθηκαν με βραβεύσεις και διακρίσεις. Έχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια, και έχει δώσει διαλέξεις σε πανεπιστήμια της Ευρώπης. Είναι μέλος του Βρετανικού Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Τοπίου. Γεννήθηκε στην Αθήνα, και σπούδασε Γραφιστική και Αρχιτεκτονική Τοπίου (Master of Landscape Architecture, University of Edinburgh,1996).
Έλενα Παπαδημητρίου (Ελλάδα)
Η Έλενα Παπαδημητρίου είναι εικαστική καλλιτέχνις. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις, στην Αθήνα το 2008 και στην Κρήτη το 2009. Έχει συμμετάσχει σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, στην Εθνική Πινακοθήκη, γκαλερί Ζουμπουλάκη, στα 45α Δημήτρια στο Κέντρο Πολιτισμού Δήμου Θεσσαλονίκης (Συλλογή Α. & Α. Χατζηϊωάννου) (2010), Art Athina 2009 και 2010, Cowparade Athens ’06, Πινακοθήκη Μοσχανδρέου στο Μεσολόγγι, στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα», στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας, στο Μπελλώνειο Ίδρυμα στη Σαντορίνη, στο City Link, κ.ά. Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις του εξωτερικού στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης και στην Κωνσταντινούπολη (2010), στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Σαγκάης (2009), στην Ex Convento San Cosma e Damiano στη Βενετία (2007), κ.ά. Έργα της ανήκουν σε σημαντικές ιδιωτικές συλλογές. Σπούδασε στη Σχολή Βακαλό (1989-1990), στο Τμήμα Ζωγραφικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητές τους Π.Τέτση και Χ. Μπότσογλου (1991-1996) και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου της Βαλέντσια στην Ισπανία (1993-1994).
Μαρία Παπαδημητρίου (Ελλάδα)
Η Μαρία Παπαδημητρίου είναι καλλιτέχνις γνωστή για την ικανότητά της να ερευνά συνεργατικά project και συλλογικές δραστηριότητες που τονίζουν τη διασύνδεση μεταξύ τέχνης και κοινωνικής πραγματικότητας. Διδάσκει στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας. Το 2003, της απονεμήθηκε το Βραβείο του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ. Έχει εκθέσει έργα της στη Μπιενάλε της Βενετίας στο Palazzo Zenobio (2011), στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Λουϊζιάνα στη Δανία (2011), στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών στο Λονδίνο (2010-2011), στη Μεσογειακή Μπιενάλε της Χάιφα, Ισραήλ (2010), στο Kunstraum Lakeside στο Klangerfurd, Αυστρία (2009), στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο Sète, Γαλλία (2009), στη 10η Μπιενάλε της Λυών (2009), στη γκαλερί Ζουμπουλάκη (2008), στη γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου στη Θεσσαλονίκη (2008), στην Casa del Lago στην Πόλη του Μεξικού (2008), στην 7η Μπιενάλε του Gwangju, Κορέα (2007), στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη (2007), στο Kunsthaus στη Graz, Αυστρία (2007), στην 1η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης (2007), στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Galego στο Santiago de Compostela, Ισπανία (2007), στο Κτίριο Σύγχρονης Τέχνης στη Γενεύη (2007), στην 1η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής, Τέχνης και Τοπίου των Καναρίων Νήσων (2006-7), στο Ευρωπαϊκό Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας στο Μόναχο (2006), στο Περίπτερο Σύγχρονης Τέχνης στο Μιλάνο (2006), στη γκαλερί Riflemaker στο Λονδίνο (2005), στα MM Projects Rincon στο Puerto Rico (2004), στο Ίδρυμα Olivetti στη Ρώμη (2004), στο Μουσείο Βασιλίσσης Σοφίας στη Μαδρίτη, Ισπανία (2004), στο Kunsthalle Fridericianum στο Kassel, Γερμανία (2003), στη Manifesta 04 στη Φραγκφούρτη (2003), στη γκαλερί Neue στη Graz, Αυστρία (2002), στη Μπιενάλε του Σάο Πάολο (2002) και στην 1η Μπιενάλε στα Τίρανα (2001). Tο 1998 ίδρυσε το Προσωρινό Αυτόνομο Μουσείο για Όλους T.A.M.A. (Temporary Autonomous Museum for All). Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι (1981-1986).
Λόης Παπαδόπουλος (Ελλάδα)
Ο Λόης Παπαδόπουλος είναι Καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Δίδαξε Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από το 1979 έως το 2008. Έχει δώσει διαλέξεις και έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια της Ευρώπης, των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Έχει συμμετάσχει στην αρχιτεκτονική μελέτη δημόσιων κτιρίων και σε μελέτες που έχουν αποσπάσει διακρίσεις σε Πανελλήνιους και Διεθνείς Αρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς. Επιπλέον, μόνος ή σε συν εργασία, υπήρξε επιμελητής ή/και είχε την ευθύνη της αρχιτεκτονικής εγκατάστασης σύνθετων πολιτιστικών γεγονότων και περφόρμανς, μεταξύ των οποίων και η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών των χωρών της Μεσογείου (Θεσσαλονίκη, 1986), η ελληνική συμμετοχή στην Quadrennale Θεατρικής Αρχιτεκτονικής της Πράγας (2003), η ελληνική συμμετοχή στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας (2006) κ.ά. Μόνος ή σε συνεργασία έχει εκδώσει βιβλία αρχιτεκτονικής: Μετασχηματισμοί του Αστικού τοπίου(Λιβάνης, 2000), Το Αιγαίο: μια διάσπαρτη πόλη (ΥΠΠΟ – futura, 2006), Ο Αρχιτέκτονας Δημήτρης Φατούρος (Δομές, 2009). Έχει γράψει άρθρα αρχιτεκτονικής θεωρίας και κριτικής σε συλλογικούς τόμους, σε ελληνικά και σε διεθνή περιοδικά. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και πήρε Master of Science από το University College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Απόστολος Παπαγεωργίου (Ελλάδα)
Ο Απόστολος Παπαγεωργίου είναι εικαστικός καλλιτέχνης. Επιλογή από ομαδικές εκθέσεις: Survival Kit στη γκαλερί Genesis στην Αθήνα (2011), Ο Ιωάννης Γεννάδιος και ο κόσμος του στη Γεννάδειο Bιβλιοθήκη στην Αθήνα, Περί Ηρώων και…, Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας, Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη στο Σισμανόγλειο Μέγαρο Κωνσταντινούπολης και στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (2010), Δεσμοί Ύλης στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης MoCa στη Σαγκάη, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και «Τεχνόπολις» (2009), Έλληνες εικαστικοί στην Εθνική Λυρική Σκηνή και Games without frontiers στη γκαλερί Ζουμπουλάκη (2008), Dreams come true στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη και Athens video */ Art festival 07 στην «Τεχνόπολις» (2007), 3 in 3, short digital film competition στο Βρετανικό συμβούλιο, Α table στη γκαλερί Σκουφά (2005), Σενάρια χώρου στη γκαλερί Νέες Μορφές (2004), Cosmos, 11η Biennale Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου(2003), Σπούδασε Ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. με καθηγήτρια τη Ρ. Παπασπύρου και στο Μεταπτυχιακό Τμήμα «Εικαστικές Τέχνες» της Α.Σ.Κ.Τ. με καθηγητή τον Α. Χριστάκη.
PPC_T Lab (Ελλάδα)
Το PPC_T Lab είναι ένα ανοιχτό εργαστήριο που εστιάζει στην έρευνα των μετασχηματισμών του τοπίου σε συγκεκριμένα κοινωνικά – γεωγραφικά περιβάλλοντα. Επεξεργάζεται το ερευνητικό διεπιστημονικό project σε εξέλιξη PPC_T/Φαρκαδώνα το οποίο έχει παρουσιαστεί, σε διαφορετικά στάδια, μεταξύ άλλων, στην έκθεση Post-It-City. Occasional Urbanities στο Σάο Πάολο (2009) και στο CCCB (Κέντρο Σύγχρονου Πολιτισμού) στη Βαρκελώνη (2008), στο πλαίσιο του project Disobedience που επιμελήθηκε ο Marco Scotini στην έκθεση Μορφές Αντίστασης του Μουσείου Van Abbe στο Αϊντχόβεν (2007-8), στο project Action Architecture στην 7η Διεθνή Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στο Σάο Πάολο (2007), στην 1η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης (2007), στο D624 project space στην Αθήνα (2006), στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στην Αθήνα (2006), στην έκθεση The People’s Choice στο Isola Art Center στο Μιλάνο (2006), στην έκθεση Going Public 05. Communities and Territories στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας (2005), στο Κοινωνικό Φόρουμ στη Λάρισα (2005), στο Codex: Workshop on Art and Free Knowledge for Responsible Social Transformation of Civil Society που διοργανώθηκε από το Cittadellarte/Fondazione Pistoletto, Fondazione Orestiadi στην Τύνιδα (2005).
Public Architecture (ΗΠΑ)
Η Public Architecture είναι μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που ιδρύθηκε το 2002 στο San Francisco από τον John Peterson. Η Public Architecture εντοπίζει και επιλύει πρακτικά προβλήματα στο δομημένο περιβάλλον. Λειτουργεί ως καταλύτης για το δημόσιο διάλογο μέσω της εκπαίδευσης, της υπεράσπισης και του σχεδιασμού δημόσιων και πολιτιστικών χώρων. Η Public Architecture είναι ένα νέο μοντέλο αρχιτεκτονικής πρακτικής. Ενισχύεται από χορηγίες εταιρειών, ιδρυμάτων και μεμονωμένων ατόμων και εργάζεται έξω από τους οικονομικούς περιορισμούς των συμβατικών αρχιτεκτονικών πρακτικών, παρέχοντας ένα όχημα όπου οι αρχιτέκτονες μπορούν να εργαστούν για το κοινό συμφέρον. Αντί να περιμένει αναθέσεις που αντιπροσωπεύουν ανάγκες και επιθυμίες που αντιλαμβάνονται όλοι, η Public Architecture αναλαμβάνει έναν ηγετικό ρόλο, προσδιορίζοντας σημαντικά προβλήματα σε ένα ευρύ πεδίο, τα οποία απαιτούν πρωτότυπη έρευνα και σχεδιασμό, καθώς και περιστάσεις όπου τόσο οι πελάτες όσο και οι χρηματοδότες πρέπει να ληφθούν υπόψη με νέους τρόπους. Η Public Architecture ενθαρρύνει επίσης αμερικανικές αρχιτεκτονικές εταιρείες να τηρούν τις δεσμεύσεις τους προς το κοινό συμφέρον. Το πρόγραμμά της με τίτλο «1% Solution», μέσω του οποίου διάφορες εταιρείες δεσμεύονται να παρέχουν το ένα τοις εκατό των του χρόνου που χρεώνεται στους πελάτες τους για το δημόσιο συμφέρον, στοχεύει να θεσμοθετήσει και να προαγάγει τη δωρεάν εφαρμογή της αρχιτεκτονικής. Για το έργο της, η Public Architecture έχει τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία αρχιτεκτονικής.
Σπύρος Ραυτόπουλος (Ελλάδα)
Ο Σπύρος Ραυτόπουλος είναι Πρόεδρος της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. από το 2007. Αρχιτέκτονας με ειδικότητα στην κατοικία και την αστική ανάπλαση, δίδαξε και έδωσε διαλέξεις στην Αρχιτεκτονική Σχολή του California State Polytechnic University, Pomona (Λος Άντζελες), στο Αρχιτεκτονικό Τμήμα του University of British Columbia (Καναδάς), και στο Pratt Institute της Νέας Υόρκης. Έχει συμμετάσχει σε πολλά συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς επίσης και σε σεμινάρια και εκθέσεις. Είναι μέλος σε πολλές ερευνητικές ομάδες για θέματα ακαδημαϊκού και αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος, όπως και μέλος της επιτροπής του Ε.Μ.Π., του Ανωτάτου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού (Α.Σ.Ε.Π.) και του Ιδρύματος Προώθησης Έρευνας της Κύπρου. Επίσης, είναι εξεταστής και κριτής στο Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.). Έχει σπουδάσει στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών από το Πανεπιστήμιο του York της Βρετανίας.
Rebar (ΗΠΑ)
Η Rebar είναι μια ομάδα δημιουργών, σχεδιαστών και ακτιβιστών με έδρα το San Francisco. Ιδρύθηκε το 2004 από τους Matthew Passmore, John Bela, Jed Olson και Judson Holt. Το 2005 η Rebar δημιούργησε το Park(ing), μεταμορφώνοντας έναν χώρο στάθμευσης σε προσωρινό δημόσιο πάρκο, και το 2006 οργάνωσε την Ημέρα Park(ing), μία διεθνή εκδήλωση για την επαναδιεκδίκηση των δρόμων από τους πολίτες. Το έργο της Rebar ονομάζεται COMMONspace και αποτελεί μέρος της SoEx OFFSITE, μιας σειράς μεγάλων καλλιτεχνικών δημιουργιών που ανατίθενται από την Southern Exposure Gallery για τη διερεύνηση διαφόρων στρατηγικών εξερεύνησης και χαρτογράφησης δημόσιων χώρων. Ο βασικός άξονας για το έργο της Rebar είναι η επιθυμία για το ζωντάνεμα της αυθαίρετης ιδέας που ο Γάλλος κοινωνιολόγος Pierre Bourdieu αποκαλεί «δόξα»: την αδιαμφισβήτητη αποδοχή του κόσμου της καθημερινότητας και την προσκόλληση σε ένα σύνολο κοινωνικών σχέσεων που θεωρούμε αυταπόδεικτες. Τα έργα της Rebar έχουν στόχο να συνδυάσουν κοινωνικές, οικολογικές και πολιτιστικές διαδικασίες καθώς αυτές υλοποιούνται στο χώρο και στο χρόνο.
Recetas Urbanas (Ισπανία)
Ο Santiago Cirugeda είναι ένας ακτιβιστής, καλλιτέχνης και αρχιτέκτονας που ασχολείται με έργα τα οποία απέχουν πολύ από τον συμβατικό αστικό σχεδιασμό. Αναζητά ελεύθερους χώρους που δεν προσδιορίζονται εύκολα από την πολεοδομική νομοθεσία και τους μετατρέπει σε ημιπαράνομα δημόσια άσυλα. Σε τελική ανάλυση, χρησιμοποιεί τις στρατηγικές επιβίωσης των μεταναστών που κατακτούν μια θέση σε έναν κόσμο που τους είναι ξένος και βρίσκουν ένα δικό τους μέρος, το οποίο η κοινωνία αρνείται εν γένει να τους παραχωρήσει. Τα σχέδιά του, οι recetas urbanas ή «αστικές συνταγές», περιλαμβάνουν από τη συστηματική κατάληψη χωματερών, μέχρι επεμβάσεις σε προσόψεις κτιρίων, παιδικές χαρές, προαύλια, ακόμα και σε οικόπεδα. Μερικά από τα πρόσφατα έργα του περιλαμβάνουν τη συνοικία Poble Sec στη Βαρκελώνη, την Institutional Prostheses στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Castellón, και την αίθουσα διαλέξεων της σχολής Καλών Τεχνών στη Málaga. Ο Santiago Cirugeda ζητά τη συμμετοχή των πολιτών για την ανάπτυξη της πόλης και την ελευθερία για την ανάπλαση του περιβάλλοντος, προτείνοντας ψυχαγωγικές, πρακτικές, ακόμα και ανατρεπτικές πράξεις δημιουργίας και αποσταθεροποίησης.
Χρίστος Σιμάτος (Ελλάδα)
Ο Χρίστος Σιμάτος είναι ζωγράφος και φωτογράφος. Έχει πραγματοποιήσει μία ατομική έκθεση με τίτλο Οικείο Ανοίκειο στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών (2009). Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις όπως: Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη στο Σισμανόγλειο Μέγαρο στην Κωνσταντινούπολη, την Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης και στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (2010), Μέρες καλοκαιριού 2010 στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Όψεις του λευκού στο Ίδρυμα Λουκά και Ευάγγελου Μπελλώνια στη Σαντορίνη (2009), Hμέρες καλοκαιριού 2009 στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Art Athina 2009, Εικόνα-χώρος Δράση 2 στην «Τεχνόπολις» (2008), Capturing Utopia στο Κέντρο για τον Ψηφιακό Πολιτισμό «Φούρνος» στην Αθήνα (2005). Έργα του παρουσιάστηκαν στη Gallery Ε Hanco στη Φιλανδία, το 2003. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (Α.Σ.Κ.Τ.) με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών με καθηγητές τους Γιάννη Ψυχοπαίδη και Μάριο Σπηλιόπουλο (1997-2002), στο Πανεπιστήμιο UCM Facultad Bellas Artes στη Μαδρίτη (2000) και στο Μεταπτυχιακό της Α.Σ.Κ.Τ. (2005-2007) με καθηγητές τους Τάσο Χριστάκη και Μάριο Σπηλιόπουλο.
Δημήτρης Σκουρογιάννης (Ελλάδα)
Ο Δημήτρης Σκουρογιάννης είναι εικαστικός καλλιτέχνης που διαπνέεται από υψηλής ποιότητας ευαισθησία, γνώση και κατανόηση της θεματολογίας του. Τα έργα του είναι αποτέλεσμα βίωσης συγκεκριμένων θεμάτων που έχουν πολυποίκιλες προεκτάσεις και συμβολισμούς, τους οποίους επεκτείνει και εμπλουτίζει με τα σύγχρονα υπαρξιακά, πολιτικά και ιστορικά προβλήματα. Έχει εκθέσει το έργο του σε τρεις ατομικές και σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου σπούδασε ζωγραφική με καθηγητή τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη και γλυπτική με καθηγητή τον Γιώργο Χουλιαρά. Υπήρξε υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (Διατμηματικό πρόγραμμα «Σχεδιασμός–Χώρος–Πολιτισμός»). Έχει διδάξει ζωγραφική στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Αμαλία Σταυρουλάκη (Ελλάδα)
Η Αμαλία Σταυρουλάκη είναι ζωγράφος και έχει παρουσιάσει ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, στη γκαλερί «7» το 2004 και 2007 και στην «Όλγα Γεωργαντέα» το 2000. Συμμετοχές: Εγκατάσταση του Δήμου Αθηναίων, Open Art των εκδόσεων Hillside Press στην Αθήνα, EURO-World – Οι ευρωπαίοι ζωγραφίζουν για τους νεαρούς καρκινοπαθείς, Ζάππειο, Περίπατος στις Γκαλερί στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας στην Αθήνα, 100 χρόνια Μινέρβα στο σταθμό του μετρό Συντάγματος, Οne minute στο χώρο τέχνης Alba art bar στην Αθήνα, Αντιρατσιστική μπουγάδα του Υπουργείου Νέας Γενιάς στον Άλιμο, Africa Περιοδικό Granta στο Booze Cooperativa στην Αθήνα, Σημειώσεις για ένα Δένδρο και Οδηγίες Ανακύκλωσης στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Mελίνα», The A-projects του Τ.Α.F.-The Art Foundation στην Αθήνα. Έργα της βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Σπούδασε ζωγραφική με καθηγητή το Νίκο Κεσσανλή και σκηνογραφία με καθηγητή το Γιώργο Ζιάκα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, κερδίζοντας τρεις υποτροφίες του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών.
Radhika Subramaniam (ΗΠΑ)
Η Radhika Subramaniam είναι Διευθύντρια-Γενική Επιμελήτρια του Sheila C. Johnson Design Center, του Πανεπιστημίου Parsons The New School for Design και επίκουρη καθηγήτρια. Η μέθοδός της άπτεται διαφόρων επιστημονικών πεδίων, είναι διαλογική και αφοσιωμένη στη διαπαιδαγώγηση του κοινού, τις επικίνδυνες διαστάσεις της αστικοποίησης και την πολιτική και κοινωνική δικαιοσύνη. Στα project της συγκαταλέγονται οι εκθέσεις Living Concrete/Carrot City σε συνεργασία με τον Nevin Cohen (2010), Art in Odd Places: Sign με την Erin Donnelly (2009), Abecedarium for Our Times στο Apexart (2008), Rods and Cones: Seeing from the Back of One’s Head της South Asian Women’s Creative Collective (2008), και Cities, Art and Recovery στο LMCC (2005–2006), μία διετής διεθνής πρωτοβουλία με επίκεντρο την τέχνη και τον πολιτισμό στον απόηχο της καταστροφής. Η Radhika Subramaniam διετέλεσε διευθύντρια των πολιτιστικών προγραμμάτων του Πολιτιστικού Συμβουλίου του Νότιου Μανχάταν (LMCC) και ήταν η ιδρύτρια και εκδότρια του διαθεματικού καλλιτεχνικού εντύπου Connect:art.politics.theory.practice των εκδόσεων Arts International. Είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου στη Μελέτη Παραστατικών Τεχνών (Performance Studies) και μεταπτυχιακού τίτλου στην Ανθρωπολογία.
Do-Ho Suh (Κορέα)
Ο Do-Ho Suh, ένας από τους πιο αναγνωρισμένους καλλιτέχνες της εποχής μας, γεννήθηκε στην Κορέα το 1962 και ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και έχει δεχθεί πολλές εγκωμιαστικές κριτικές. Ατομικές εκθέσεις του έργου του έχουν παρουσιαστεί σε αίθουσες τέχνης στο Λονδίνο, στο Τόκιο, στη Νέα Υόρκη και στη Μαδρίτη, καθώς και σε μουσεία σε όλο τον κόσμο, όπως το Seattle Art Museum, το Artsonje Center (Κορέα) και το Whitney Museum of American Art της Philip Morris. Το έργο του έχει επίσης συμπεριληφθεί σε ομαδικές εκθέσεις στο Museum of Modern Art (Νέα Υόρκη), στο Museum of Contemporary Art (Λος Άντζελες), στην Contemporary Art Society (Εδιμβούργο) και στο Mori Art Museum (Τόκιο), μεταξύ άλλων. Το 2001, ο Suh επιλέχθηκε για να εκπροσωπήσει την Κορέα στην 49η Biennale της Βενετίας. Το έργο του συμπεριλαμβάνεται μεταξύ άλλων στις μόνιμες συλλογές του Museum of Modern Art, του Whitney Museum of American Art, του Guggenheim Museum, και του Museum of Contemporary Art (Λος Άντζελες).
Βαγγέλης Θεοδωρίδης (Ελλάδα)
Ο Βαγγέλης Θεοδωρίδης είναι εικαστικός καλλιτέχνης. Παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση Νόστιμον Ήμαρ στην «Καπλανών 5» στην Αθήνα το 2009. Έχει συμμετάσχει στις ομαδικές εκθέσεις Αφιέρωμα στον Μιχάλη Κακογιάννη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Αθήνα (2010), Οφθαλμοφανές στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (2010), Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη στο Σισμανόγλειο Μέγαρο στην Κωνσταντινούπολη και στην «Τεχνόπολις» (2010), Secret Rooms στη γκαλερί «Θανάσης Φρυσίρας» στην Αθήνα (2009), Σημειώσεις για ένα Δέντρο/Οδηγίες Ανακύκλωσης και Συνέβη στην Αθήνα στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» στην Αθήνα (2009), Metropolis στη Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών (2007), FataMorgana-Εικαστικές προσεγγίσεις στην ποίηση του Καββαδία στο Μουσείο Μπενάκη -Κτήριο Οδού Πειραιώς (2006), Διαδρομές στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας «Πάτρα 2006», Αυστηρώς κατάλληλον στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών (2005), έκθεση καλλιτεχνών στην Κωνσταντινούπολη (2005). Έργα του ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές. Σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας, στο Ζ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής με καθηγητές τους Γιάννη Ψυχοπαίδη και Μάριο Σπηλιόπουλο και αποφοίτησε το 2006.
Μαρία Θεοδώρου (Ελλάδα)
Η Μαρία Θεοδώρου είναι ιδρυτικό μέλος και διευθύντρια της SARCHA (School of ARCHitecture for All). Έχει διατελέσει επικεφαλής του Διεθνούς Προγράμματος Α-κτιστο (SARCHA – Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών, 2008), συντονίστρια του Δικτύου Αρχιτεκτονικής (ΥΠΠΟ 2001-2006), εμπειρογνώμονας Συμβουλίου της Ευρώπης (2003), επιμελήτρια της έκθεσης Athenscape (RIBA, Λονδίνο 2003), διευθύντρια του διεθνούς αρχιτεκτονικού διαγωνισμού «Εφήμερες Κατασκευές στην πόλη της Αθήνας» (2002-2003), επιμελήτρια έκδοσης Αthens D.O.E.S. Series (2003) και εθνική συντονίστρια των δράσεων για τον πολιτισμό του ευρωπαϊκού προγράμματος Αrchimed (1996-2001). Η σχέση της αρχιτεκτονικής με το πολιτικό βρίσκεται στο επίκεντρο δημοσιευμένων κειμένων της: Architecture‘s Critical Context, Αρχιτεκτονική Αντίσταση, Architecture and Activism, Νεοφιλελεύθερη Πόλη και Ανισότητες. Σήμερα, στο πλαίσιο του θεματικού προγράμματος 2010-11 CCR-ΠKΠ: CityCommonResource – ΠόληKоινόςΠόρος της SARCHA, συντονίζει πιλοτική έρευνα (ΥΠΕΚΑ) για την ανάταξη και από κοινού νομή των ανθρώπινων, φυσικών και υλικών πόρων στην περιοχή Γεράνι στο κέντρο της Αθήνας. Είναι Διδάκτωρ Ιστορίας και Θεωρίας Αρχιτεκτονικής (Architectural Association, Λονδίνο), με μεταπτυχιακό δίπλωμα εξειδίκευσης «Μελέτη και Αποκατάσταση Μνημείων» (La Sapienza, Ρώμη), πτυχίο Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ, και Fulbright Visiting Fellow (Σχολή Αρχιτεκτονικής Princeton, 2005).
Αλέξανδρος Τομπάζης (Ελλάδα)
Ο Αλέξανδρος Τομπάζης είναι διακεκριμένος αρχιτέκτονας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Μοιράζει το χρόνο του μεταξύ του αρχιτεκτονικού γραφείου του που απασχολεί περίπου 40 άτομα και των πολλών ταξιδιών του στα οποία συνδυάζονται τα βασικά ενδιαφέροντά του: αρχιτεκτονική, ζωγραφική, φωτογραφία και μέσω αυτών η εξερεύνηση ενός ακόμα κομματιού του κόσμου. Το ενδιαφέρον του για την τεχνολογία και η πρώτη πετρελαϊκή κρίση από το τον έσπρωξαν να ασχοληθεί με τη χρήση της ηλιακής ενέργειας αρχικά και άλλων εναλλακτικών πηγών ενέργειας αργότερα, που γρήγορα αποτέλεσαν για εκείνον, υπό τη μορφή της αποκαλούμενης βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής, αναπόσπαστο τμήμα της αρχιτεκτονικής δημιουργίας. Έργα του έχουν κατασκευαστεί εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο, στην Πορτογαλία, την Ολλανδία, τη Ρουμανία, την Ουκρανία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ομάν και την Κίνα. Έχει τιμηθεί με βραβεία σε περισσότερους από 115 πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς ή διαγωνισμούς με πρόσκληση. Εξελέγη επίτιμος διδάκτωρ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2006 και επίτιμο μέλος του Αμερικανικού Συλλόγου Αρχιτεκτόνων το 1991.
Jilly Traganou (ΗΠΑ)
Η Jilly Traganou είναι Διευθύντρια Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Τμήμα Ιστορίας και Θεωρίας της Τέχνης και του Ντιζάιν του Πανεπιστημίου Parsons The New School for Design της Νέας Υόρκης. Έχει διδάξει Αρχιτεκτονική στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας και στο πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν, όπου δίδαξε επίσης Ιστορία της Τέχνης και Ντιζάιν. Είναι η συγγραφέας του The Tokaido Road: Traveling and Representation in Edo and Meiji Japan (Routledge, 2004). Δοκίμιά της περιλαμβάνονται στις συλλογικές εκδόσεις Suburbanizing the Masses (Ashgate, 2003) και Japanese Capitals (Ashgate, 2008), ενώ υπήρξε συνεπιμελήτρια της έκδοσης Travel, Space, Architecture (Ashgate, 2009). Έχει δημοσιεύσεις σε περιοδικά όπως τα Journal of Modern Greek Studies, Design Issues, Journal of Design History, L’architecture d’aujourd’hui, Journal for Architecture and Building Science του Ιαπωνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής, και το Architecture in Greece. Το έργο της το έχουν στηρίξει πολλοί θεσμοί και ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένων του Ιδρύματος Graham, του Προγράμματος Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Princeton, του Ιαπωνικού Ιδρύματος, του Ιαπωνικού Υπουργείου Παιδείας (Monbusho), του Προγράμματος Επιστήμης και Τεχνολογίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ελληνικού Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ). Είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου στην Αρχιτεκτονική από το Πανεπιστήμιο Westminster, του οποίου και υπήρξε Ερευνητικός Συνεργάτης κατά το διάστημα 1999-2000.
Μάριος Άγγελος Βουτσινάς (Ελλάδα)
Ο Μάριος Άγγελος Βουτσινάς είναι ντιζάινερ κοσμημάτων, μικρογλυπτών και εσωτερικών χώρων. Ασχολείται με τη διακόσμηση εσωτερικών χώρων, με project στην Ελλάδα και το εξωτερικό που αφορούν σε κατοικίες και επαγγελματικούς χώρους ειδικών προδιαγραφών και αισθητικής. Ιδιαίτερα σημαντική είναι και η δουλειά του στον χώρο του κοσμήματος και της μικρογλυπτικής. Έργα του περιλαμβάνονται σε συλλογές μεγάλων συλλεκτών και ανθρώπων της τέχνης όπως στη Συλλογή Πιερίδη, στη Συλλογή Claude & Sydney Picasso, στη Συλλογή της Karen Burke Goulandris και σε πολλές άλλες συλλογές διεθνώς, ενώ δουλειά του παρουσιάζεται στο Art Shop του Mουσείου Mπενάκη στο Κτίριο της Οδού Πειραιώς. Το 2004 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις GEMA λεύκωμα με αναδρομική παρουσίαση των 30 χρόνων του δημιουργικού του έργου. Από το 1978 έχει πραγματοποιήσει 15 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Σπούδασε αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων στην ΑΚΤΟ.
Sarah Wigglesworth Architects (Ηνωμένο Βασίλειο)
Η εταιρία Sarah Wigglesworth Architects (SWA) ιδρύθηκε στο Λονδίνο το 1994 από τη Sarah Wigglesworth, αρχιτέκτονα και Καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο του Sheffield. Ειδικεύεται στην κατασκευή βιώσιμων κτιρίων χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης χρησιμοποιώντας με ευρηματικό τρόπο εύκολα διαθέσιμα υλικά και αντλεί έμπνευση από ένα ευρύ φάσμα επιρροών που προκύπτει από την αναλυτική θεώρηση των μοναδικών στοιχείων κάθε project. Το χαρτοφυλάκιο της εταιρίας συμπεριλαμβάνει την κατασκευή ιδιωτικών και δημόσιων κτιρίων, project σχεδιασμού μεγάλων έργων, πολιτιστικών κτιρίων, γραφείων και εκπαιδευτικών, καλλιτεχνικών και αθλητικών κτιριακών υποδομών. Είναι ιδιαίτερα γνωστή για το βραβευμένο και διεθνώς αναγνωρισμένο project, The Straw House and Quilted Office, ένα πρωτοποριακό κτίριο στον αριθμό 9-10 της οδού Stock Orchard που συνδυάζει κατοικία και επαγγελματικό χώρο, στο οποίο χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος τοιχοποιίας που ενσωματώνει δεμάτια από άχυρο. Το project εισάγει επίσης καινοτόμες λύσεις χώρου, μορφής και υλικών στο ντιζάιν κατοικιών. Η SWA έχει λάβει πολλά βραβεία και έχει συμπεριληφθεί σε αρχιτεκτονικά βιβλία και περιοδικά διεθνώς μεταξύ των οποίων και στον Άτλαντα Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής Φαίδων (The Phaidon Atlas of Contemporary Architecture.).
Worldbike (ΗΠΑ)
Η Worldbike είναι ένα διεθνές δίκτυο σχεδιαστών ποδηλάτου, βιομηχάνων και επαγγελματιών διεθνών αναπτυξιακών προγραμμάτων που συνεργάζονται για την εξεύρεση λύσεων στον τομέα των μεταφορών και τη δημιουργία ευκαιριών για αύξηση του εισοδήματος των φτωχών του κόσμου. Σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το ποδήλατο όπως εμείς χρησιμοποιούμε τα φορτηγάκια και τα σχολικά λεωφορεία. Εντούτοις, τα ποδήλατα που πωλούνται στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι σχεδιασμένα για ψυχαγωγία και όχι για τη μεταφορά φορτίων. Η Worldbike σχεδιάζει πιο ανθεκτικά ποδήλατα με μακρύτερο μεταξόνιο και με μεγαλύτερη χωρητικότητα φορτίου. Ερευνά δοκιμαστικές αγορές για να καθορίσει τα ιδανικά επίπεδα τιμών και συνεργάζεται με τη βιομηχανία ποδηλάτων για να εξασφαλίζει ποιοτικότερα εξαρτήματα και σκελετούς με το χαμηλότερο κόστος, καθώς και με διεθνείς αναπτυξιακούς οργανισμούς όπως η Kickstart International για την πώληση και τη διανομή των ποδηλάτων. Τον Μάιο του 2007, το National Design Museum επέλεξε δυο ποδήλατα μεταφοράς φορτίων της Worldbike για την έκθεση «Design for the Other 90%».
Worldbike / Ross Evans (ΗΠΑ). Ο Ross Evans είναι πτυχιούχος μηχανικός του Πανεπιστημίου Stanford, άνθρωπος της περιπέτειας, εφευρέτης, ανθρωπιστής, λάτρης του διαλογισμού και πραγματικός καταλύτης για το χώρο του ντιζάιν. Το 1995 ταξίδεψε στη Μανάγκουα έχοντας μαζί του εργαλεία ποδηλάτων, ένα μηχάνημα συγκόλλησης, και μια ερώτηση για την προπτυχιακή εργασία του. Μαζί με μια ομάδα αναπήρων πολέμου, άρχισε να αναζητά μια απλή λύση για την κατασκευή ενός ποδηλάτου για μεταφορά φορτίων. Στην πορεία ανακάλυψε με ποιο τρόπο μπορεί να αυξήσει τις δυνατότητες μιας όμορφης μηχανής, όπως το ποδήλατο, ώστε να ανταποκριθεί σε περισσότερες ανάγκες και επιθυμίες από ποτέ. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν η δημιουργία δύο πρωτοπόρων οργανισμών, της Worldbike και του «κερδοσκοπικού συνοδοιπόρου» της με την «αλτρουιστική διάθεση», Xtracycle. Σκοπός της Worldbike είναι να βελτιώνει αισθητά τη ζωή των φτωχών ανθρώπων μέσω της ανοικτής πρόσβασης στα ποδήλατα ενώ το όραμά της είναι, μέχρι το 2030, η χρήση των ποδηλάτων να έχει διασφαλίσει ότι η έλλειψη μέσων προσωπικής μετακίνησης δεν θα αποτελεί πλέον τροχοπέδη για την πρόσβαση στην υγεία, την εκπαίδευση και την εργασία.
Σόλων Ξενόπουλος Ελένη Χατζηνικολάου Αρχιτέκτονες (Ελλάδα)
Το Αρχιτεκτονικό Γραφείο Ελένη Χατζηνικολάου Σόλων Ξενόπουλος συγκροτήθηκε το 1993. Η ενασχόληση με διαφορετικού περιεχομένου και κλίμακας αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό έργο, και η διαρκής επαφή με άλλες μορφές τέχνης αποτελούν βασικές του επιδιώξεις. Μερικά από τα υλοποιημένα έργα είναι το Κτήριο Αρχείων του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου, το Δημοτικό Σχολείο Πάφου, η Φοιτητική Εστία στην Πάτρα, το Υπαίθριο Θέατρο Δελφών, η Επίπλωση / Εξοπλισμός / Σήμανση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Το Υπαίθριο Θέατρο Δελφών και το Δημοτικό Σχολείο Πάφου έχουν βραβευθεί με έπαινο στα «Αρχιτεκτονικά Βραβεία ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ» το 2005 και 2010 αντίστοιχα. Ο Σόλων Ξενόπουλος είναι Ομότιμος Καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και Καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου της Λευκωσίας. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και συνέχισε με Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (UCL). Η Ελένη Χατζηνικολάου διετέλεσε στέλεχος της Επιτελικής Ομάδας για την υποψηφιότητα της Αθήνας στους Ολυμπιακούς Αγώνες «Αθήνα 1996» με επικεφαλής τον διακεκριμένο αρχιτέκτονα – πολεοδόμο καθηγητή Γιώργο Κανδύλη, του οποίου υπήρξε συνεργάτης για αρκετά χρόνια. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και συνέχισε με Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (UCL). Είναι υποψήφια διδάκτωρ ΕΜΠ.
Νίκος Ξυδάκης (Ελλάδα)
Ο Νίκος Ξυδάκης είναι σήμερα αρχισυντάκτης της εφημερίδας Καθημερινή όπου εργάζεται από το 1993. Επίσης εργάζεται ως συντάκτης και δημοσιογράφος σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες από το 1984. Είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Παντείου Πανεπιστημίου, Αθήνα. Είναι μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Ελλήνων Κριτικών Τέχνης. Σπούδασε οδοντιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην Ιστορία της Τέχνης. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα, δοκίμια και πεζογραφία.
Λίνα Στεργίου
H Λίνα Στεργίου είναι αρχιτέκτων. Oι δράσεις ΑΑΟ/ Against All Odds είναι μια σύλληψή της προς έναν προσδιορισμό της αρχιτεκτονικής για την προώθησή του ρόλου της στην κοινωνία και οικολογία. Είναι συνιδρύτρια του Αστικού Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού 4 Life Strategies που σχεδιάζει και οργανώνει το σύνολο των δράσεων. Επικεφαλής του γραφείου LS/Architecture&Strategies με θεωρητικές και χωρικές διερευνήσεις και εφαρμογές, η δραστηριότητά της επικεντρώνεται στη σύζευξη αισθητικής και πολιτικής, και στον ρόλο της πρωτοπορίας στο αρχιτεκτονικό επάγγελμα. Το αρχιτεκτονικό της έργο έχει βραβευτεί (Special Diploma Leonardo 2009 και Diploma of the Russian Union of Architects – 3rd Minsk International Biennale of Young Architects 2009 κ.ά. ), έχει παρουσιαστεί σε διεθνείς εκθέσεις αρχιτεκτονικής (Women architects in Europe στο Παρίσι, την Ιταλία, την Αγγλία, την Ισπανία και την Ιρλανδία∙ Athens–scape στη RIBA gallery, Λονδίνο∙ στο 3ο Διεθνές Πολιτιστικό Φεστιβάλ της Busan, Κορέα∙ στην Πανελλήνια Αρχιτεκτονική Έκθεση στην Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2006∙ και στη 2η και 3η Μπιενάλε Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων, κ.ά.), έχει δημοσιευτεί σε αρχιτεκτονικά περιοδικά (Παρίσι, Άμστερνταμ, Νέα Υόρκη, Βουκουρέστι, Σεούλ), και έχει διακριθεί σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς (Έπαινος στον διεθνή διαγωνισμό για τη διαμόρφωση του παραλιακού μετώπου της πόλης Busan, Κορέα, κ.ά.). Έχει τιμηθεί με υποτροφίες και fellowships, όπως του Ιδρύματος Αλέξανδρος Α. Ωνάσης, του Πανεπιστημίου Pratt, του Πανεπιστημίου Kingston, και του Πανεπιστημίου Princeton (Stanley Seeger Fellowship in Research). Έχει επιμεληθεί τον κατάλογο Revelation του διεθνούς διαγωνισμού Ephemeral Structures (Πολιτιστική Ολυμπιάδα 2004), αφιερώματα σε διεθνή πολιτιστικά περιοδικά και ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής σημαντικών αρχιτεκτονικών περιοδικών. Είναι εντεταλμένη καθηγήτρια αρχιτεκτονικής έχοντας διδάξει, μεταξύ άλλων, στη Σχολή Αρχιτεκτονικής του Ε.Μ.Πολυτεχνείου και στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Έχει δώσει δημόσιες ομιλίες και διαλέξεις στα Πανεπιστήμια Princeton και Yale των ΗΠΑ, στο Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής της Βενετίας, στο Πανεπιστήμιο Laval του Quebec στον Καναδά, στο Διεθνές Πολιτιστικό Φεστιβάλ της Busan στην Κορέα, κ.ά. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Αρχιτεκτονική με έμφαση στην Προβληματική της Πόλης στη Νέα Υόρκη (Pratt Institute) και με διδακτορικές σπουδές στη θεωρητική διερεύνηση της Αρχιτεκτονικής Πρωτοπορίας στο Λονδίνο (Kingston School of Art).